Derbi günlerinde adettir.
Maçtan saatler evvel havaya girilir.
Taraftar olmanız ya da olmamanız farketmez.
Maçı yalnızca izleyip yazı yazacak olsanız dahi, bir biçimde “mental hazırlık” güzeldir. Maçın içine, “öncesinde” girip yaşamak kıymetlidir.
Ama bugünün özelinde, gözlerimiz kulaklarımız ve beyinlerimiz memleketin öteki bir deniz kıyısında, Dolmabahçe kıyısı yerine Gündoğdu Meydanı’ndaydı.
Öğle saatlerinden itibaren yerin göğün “Karakartal” ya da “Cim Bom Bom” sesleriyle değil, “Sana Kelam Yeniden Baharlar Gelecek…” ezgisi ile inlediği İzmir’e odaklandık.
“Üç Büyükler”in (iyi makus üçünün de sürdürdüğü) şampiyonluk heyecanı yerine, “Altılı Masa”nın ve onlara eklemlenen 2 Büyükşehir Belediye Başkanı’nın kürsüye çıktığı ve artık son haftalarda giderek “Atan Galip” maçına dönüşmeye yüz tutan “iktidar yarışına” diktik gözlerimizi.
8 başkanın sahne aldığı görkemli İzmir Mitingi’nin finali, şuurlu ya da bilinçsiz, “Dolmabahçe’deki Derbi”nin başlama vuruşunun çabucak öncesine denk getirilmişti.
İlk düdükle birlikte, bir “mental switch” yaşadık süratle.
Burada da, kazanan tarafın bir çeşit “Baharlar Gelecek” müziğine odaklanması beklenen bir derbiydi bu.
Galatasaray kazandığı takdirde, şampiyonlukta kıymetli bir mahzuru aşmış olacak, konut sahibi Beşiktaş da kazanırsa Şampiyonluk potasında en kıymetli rakibi karşısında (o ünlü tabirle) “6 puanı” cebine koymuş olacaktı.
Her iki ekibin da çok denetimli başladığı maçın birinci önemli “gol pozisyonu” Galatasaray’dan geldi. O ana kadar, esasen son haftalarda çok uyumlu görünen Colley – Saiss ikilisinin başarılı ofansının bir anlık “uyuması”, GS atak istikametine nazaran sağ kanattan gelen ortaya İcardi’nin vuruşuna teslim olduğunda, kronometre dakika 20’yi gösteriyordu.
Böyle maçlarda bu “anlık uyumalar” tayin edici oluyor. Uyuduğun anda vururlar adamı.
Beşiktaş ise 23’te, Saiss’in başı ile neredeyse süratli karşılık verecekti. Lakin olmadı.
Cenk’in, 30’ncu dakikada sağ kanattan Redmond’ın adeta “Al vur da, dengeyi sağlayalım” diyerek yaptığı asistte topu müsait olmasına karşın üstten başla dışarı atması, golü geciktirdi.
Ama bu dakilarda ne yaptığını daha düzgün bilen ve maç başından itibaren Gedson, Salih ve Redmond üçlüsünün (sakat olmasa, güzel gününde bir Ghezzal ilaç üzere olurdu) uygun gününde olması nedeniyle taraftarın itimat veren Beşiktaş daha akıllı saldırmaya başladı.
Nitekim, 35’te, kornerden gelen topta, Galatasaray defansının Cenk ve Colley’e odaklanması sonucu bomboş kalan Saiss, düzgün bir baş ile skoru eşitledi: 1-1
Galatasaray birinci yarıda Kerem ve (gol haricinde) İcardi’yi tesirli toplarla fazla buluşturamaması, Nelson ve Torreira’nın gereksiz ve gerginleştirici sertlikleri yüzünden, soyunma odasına fikirli, Beşiktaş ise birinci yarının son 15 dakikasındaki oyunu ile moralli gidiyordu.
Bu moralle ikinci yarının başından itibaren, biraz da Galatasaray orta alanının büsbütün alandan silinmesi nedeniyle, daha sık rakip kaleye gelen Beşiktaş, 50’de Aboubakar’ın Redmond’la anlaşamaması yüzünden galibiyet golünden oldu. Daima söylüyoruz. Redmond’ın suratına ve çevikliğine yetişebilecek bir forvet, Beşiktaş’ı değişik yerlere taşırdı bugüne kadar.
53-55 ortasında yeniden 2 sefer Abou’nun 1 defa de Cenk’in harcadığı çok net durumları izledik.
58’de galibiyet golü sürpriz bir isimden geldi. Oliveira’dan kaptığı topu tek başına götürüp kusursuz vuran Amir Hacıahmetoviç, maçı 2-1 yapıverdi. İnönü tribünleri adeta “Bahar Şarkıları” söylüyordu bu dakikada…
85-90 ortasındaki “geçici – mevsimsel bir baskı” haricinde Galatasaray’ın bir aktiflik gösteremediği maçta, Aboubakar biraz süratli olabilse, maç çok danha erkenden koşmuştu.
Aynı Aboubakar 90+4’te aldığı topla çaprazdan o denli bir girdi ve sıfıra kadar götürdü ki, kendisini kovalayan Galatasaraylı da, Muslera da “Buradan vuramaz artık” dedikleri bir anda yakından o denli bir füze yolladı ki, skoru tayin ediyordu o topla: 3-1 …
Kaçırdıklarını tek topla affettirdi.
İnönü’ye bahar o dakikada tam manasıyla gelmişti…
Gündoğdu’dan sonra “şarkılar söyleme” sırası İnönü’deydi..
NOT: Maçın bitiş düdüğünün akabinde Ali Koç, “oh” çekti. Pencereyi açıp dışarı baktı ve derin bir nefes aldı.
