İHA’da yer alan habere nazaran, tam 8 sene çalıştığı işyerinden çıkartılan emekçi; İş Mahkemesi’nin yolunu tuttu. Davacı personel, fazla mesai ve hafta tatili alacaklarının ödenmediğini, işyerinde bir öğün yemek ve servis uygulamasının olduğunu, tüm resmi ve dini bayramlarda çalışmasını sürdürdüğünü fakat alacakların kendisine ödenmediğini öne sürdü. Ortalama iki ayda bir öteki kentte görevlendirildiğini, kıdem tazminatı, fazla mesai alacağı, resmi ve dini bayram alacağı, hafta tatili alacağı ile saha prim alacağının tahsilini talep etti. Davalı şirket avukatı, davacının bulunduğu alacak taleplerinin zamanaşımına uğradığını, bu nedenle zamanaşımı definde bulunduklarını, davacı argümanının tersine çalışmasının haftanın 5 günü 08:00 ila 17:00 saatleri ortasında olduğunu lisana getirdi. Davalı şirket avukatı; davacının bütün çalışmasının yasal çalışma mühletleri içinde yapıldığını, fazla çalışmasının fiyata dahil olduğunu, ulusal bayram ve genel tatil günlerinde çalışmadığını, şirketin sistemli ikramiye ödemesinin bulunmadığını, davacıya harcırahlarda dahil olmak üzere tüm ödemelerin eksiksiz olarak yapıldığını, savunarak davanın reddini talep etti. Mahkeme; bayram genel tatil, hafta tatili ve fazla mesai fiyatlarının talep edilebileceği gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verdi. Kararı davalı şirket temyiz edince devreye giren Yargıtay 9. Hukuk Dairesi emsal nitelikte bir karara imza attı.
Kararda şu tabirlere yer verildi: “İş Kanunu’nun 47. hususundaki açık düzenleme karşısında ulusal bayram genel tatillerde çalıştığı anlaşılan davacının çalıştığı her bir ulusal bayram genel tatil günü için ek 1 yevmiyeye (aylık maktu ücret/30) daha hak kazandığı gözden kaçırılarak hesaplamanın çalışılan saat üzerinden yapılması kusurludur. Emekçi ulusal bayram-genel tatil günlerinde 1 saat dahi çalışsa tam yevmiyeye hak kazanır. Karar altına alınan alacakların net mi yoksa brüt mü olduğunun kararda belirtilmemesinin infazda tereddüt yaşatacağının düşünülmemesi de yanılgılı olup, bozmayı gerektirmiştir.”
