Editör: Erkavim Yıldırım
Uzman Klinik Psikolog ve Hipnoz Uzmanı Mehmet Başkak mevzuya ait çok kıymetli biglier verdi. İşte birinci defa duyacağınız o bilgiler…
Uzman Klinik Psikolog ve Hipnoz Uzmanı Mehmet Başkak şunları söyledi:
“Travmatik, trajik, hüzünlü sinemalar izlemek, beyin tarafından üretilen, kişiyi güzel hissettiren ve ağrı kesici özelliği olan kimyasalların düzeylerini arttırarak, bir küme içindeki şahısların ortalarındaki bağları güçlendiriyor ve bireylerdeki ağrı tolerans düzeylerini yükseltiyor. Bu türlü bir ihtimalin mümkün olup olmadığını keşfetmek için, yapılan önemli laboratuvar çalışmaları var. Bunlardan bir adedinde, çoğunlukla birbirlerini tanımayan insanlara travmatik bir sinema olan Stuart: A Life Backwards izlettirildi. Bu sinema gerçek bir hayat hikayesine dayanıyor ve engelli, evsiz, uyuşturucu ve alkol bağımlısı birinin öyküsünü anlatıyor. Diğer bir grubaysa, art geriye iki jeoloji ve arkeoloji belgeseli izlettirildi.
Travmatik sineması izleyenler ortasında ağrı toleransının yüzde 13.1 oranında arttığı, buna karşılık belgesel izleyen kümedeki iştirakçilerin ağrı toleranslarının yüzde 4.6 oranında azaldığı gözlemlendi. Sonuç travmatik sineması izleyen kümede, denetim kümesindeki deneklere kıyasla, ağrı toleransı neredeyse yüzde 18 oranında arttı. Dahası, ağrı toleranslarında artış olan bireylerde, küme arkadaşlarına karşı aidiyet hislerinde artış oldu.
Elde edilen sonuç küme içi bağlanma tesirinin yalnızca müspet hisler aracılığıyla ortaya çıkmıyor oluşu. Bir duygusal tecrübesi beraberce yaşamak endorfin hormonlarını harekete geçiriyor ve etrafınızdaki insanlara kendinizi daha yakın hissetmeye başlıyorsunuz. Zira beynin fizikî ağrıyla başa çıkan kısımları birebir vakitte kişinin yaşadığı ruhsal problemlerde da devreye giriyor.”
AĞLATAN DİZİLER NEDEN ÇOK İZLENİR?
Dramatik tv dizilerinin izlenme oranının yüksek olmasının sebeplerine de dikkat çeken Başkak, acıklı sinemaları daima izleyenlerin ruhsal durumuyla ilgili ise şunları söyledi:
“İnsanlar acıklı senaryolar ve tv dizileri üzerinden birikmiş, bastırılmış hislerini ekran karşısında verdikleri reaksiyonlarla risksiz söz etme imkanı bulmuş oluyorlar. Koltuğunda otururken yansılarını lisana getiriyor, ağlıyor, bunu arkadaş sohbetlerinde paylaşıyor ve böylelikle bilinmeyen gündemlerini acıklı sinemalar üzerinden konuşmuş oluyorlar. Bu da endorfin salgılarının artmasıyla elde edilen bir ortada olma, etraftakilere kendini yakın hissetme hislerine ek bir imkan sağlamış oluyor.
Bununla birlikte, ekran karşısında daima telaşlı, dramatik acıklı sinemalar karşısında, kişinin kendi ömrüyle ilgili olumsuz tecrübeleri, hisleri ağırlaşırken, bilinçaltı süreçte buna karşı direnç ve ayakta kalma düzeneği harekete geçmiş oluyor. İzleyenlerde kendi problemlerine karşı otomatik bir duyarsızlaştırmaya yol açabiliyor. Yani sorunu halledilmese bile ona karşı duyarsızlaşmak bir nevi antidepresan tesiri oluşturabiliyor.”
